Saib Təbrizi - Məni məhrum edən rüxsaridən zülfi-pərişandır

Saib Təbrizi - Məni məhrum edən rüxsaridən zülfi-pərişandır

Mǝni mǝhrum edǝn rüxsaridǝn zülfi-pǝrişandır, 
Bu dǝryayi-lǝtafǝt mövci-ǝnbǝr içrǝ pünhandır.
 
Əgǝr xürşidi-taban ilǝ sǝnsiz hǝmşǝrab olsam, 
Lǝbi-lǝli-meyalüdi gözümğǝ qanlu peykandır. 

Dǝdü-dami müsǝxxǝr eylǝyübdür cǝzbei-eşqin, 
Dügün Mǝcnuni-şeyda başına çǝtri-Süleymandır. 

Mǝni mǝkri-rǝqib avarǝ qıldı yar kuyindǝn, 
Çıxaran Adǝmi firdosidǝn tǝzviri-şeytandır. 

Qaçan aşiqlǝrin fikrinǝ düşdü ol ǝqiqi-lǝb 
Ki, onun bir qara gözlülǝrindǝn abi-heyvandır. 

Müsǝlmanam, deyir mǝstin, içir aşiqlǝrin qanın, 
Mǝnǝm kafir, ǝgǝr ol düşmǝni-iman müsǝlmandır. 

Mǝhǝbbǝt ǝhli hǝngi-camu nişati-dǝrdidǝn dönmǝz, 
Neçün çǝksün xümar olkim hǝmişǝ içdigi qandır? 

Mǝni-xaki nǝ tǝnha olmuşam Mǝcnun kimi rüsva, 
Ki, ol dǝrddǝn fǝlǝk sǝngi-mǝlamǝt içrǝ pünhandır. 

Fǝlǝklǝr qan içǝr gördükdǝ tǝcrid ǝhlini, Saib, 
Ki, yuqsizlar hǝramilǝr göziğǝ tiği-üryandır.